sobere maaltijd

Dag ‘ergens in de 80’

Donderdag hadden we grootste keukenplannen. ’s Middags tijdens onze 2 uur durende pauze zijn we naar de markt groentjes gaan kopen om ’s avonds klaar te maken. Wij hadden voor ‘saka saka’ gekozen ( het best te vergelijken met spinazie…) Op het menu stond namelijk: saka saka met tomaatjes en puree op congolese wijze.

Omdat we geen benul hadden hoe we dat moesten klaarmaken, hebben we in de namiddag raad gevraagd aan onze collega-vroedvrouwen. Met verbaasde blikken vroegen ze ‘ Gaan jullie dat zelf klaarmaken?’ en we antwoordde uit volle borst ‘ja natuurlijk, hoe lang duurt dat ofzo’ Met een grote glimlach op hun gezicht antwoordden ze: ‘minstens 2 uur’

Gedemotiveerd trokken we naar huis en tot overmaat van ramp was de keuken op slot. Met al een beetje een grommelend maagje zochten we naar een oplossing. Het begon namelijk al wat te schemeren dus we moesten snel handelen. Toen kwamen op het geniale plan:

‘ Laten we naar de broeders gaan tegen etenstijd en hopelijk vragen ze ons om mee te eten…’

Na 2 uur bij de broeders genikst te hebben, hadden ze ons nog steeds niet meegevraagd om te eten… Half uitgehongerd besloten we om naar huis terug te keren. Het was ondertussen al 20uur en dus pikkedonker, en alsof we nog geen pech genoeg hadden, waren we onze pillamp vergeten. Met het beetje schijnsel dat een gsm te bieden heeft zijn we dan toch thuis geraakt.

We besloten dan maar om gewoon puree met tomaten te maken. De keuken was ondertussen terug open zo konden we een vuurtje maken. Maar ook dit verliep niet vlekkeloos. De houtskooltjes waren te vochtig en wouden geen vuur vatten. Onze buurvrouw kwam er zich dan mee moeien maar van opbouwende kritiek was geen sprake. Hier wordt vuur namelijk met plastic zakken aangestoken in plaats van met papier.

Om 20.45 konden we eindelijk smullen van onze puree met tomaat. Omdat onze elektriciteit het bijna ging begeven besloten we de puree in een beker te scheppen omdat de borden vuil waren en we ook niet wouden afwassen. Bij een spannende aflevering van CSI lepelden we met veel smaak deze “so(m)bere maaltijd” naar binnen…

tot binnenkort

Nijlpaarden?

Dag 77??

Binnen 2 weken zitten we al bijna een hele dag echt THUIS.

Maar eerst…

Vandaag hebben we onze eerste tripje achter de rug. We zijn naar de nijlpaarden gaan kijken. Helaas voor ons hebben de nijlpaarden vandaag net besloten om op vakantie te gaan. We hebben dan maar 2 uur heerlijk liggen dobberen in onze prauw op de Kwilu. (en die mannen maar roeien…Merci Romain!)

Wist je dat :

- de mensen hier denken dat de nijlpaarden eigenlijk mensen zijn die door hun fetisj voor nijlpaarden, zelf in een nijlpaard veranderd zijn.

- we even van plan waren om foto’s van boomstronken in het water te trekken en te zeggen dat dat de nijlpaarden zijn.

- Stefanie zonder al ooit een nijlpaard in Congo gezien te hebben al verdomd goed een nijlpaard kan nadoen.

We hebben deze week ondervonden dat we geen afspraakjes meer gaan maken, want als wij dat doen, komen de vrouwen bevallen. We moeten in principe nog maar 2 dagen werken en we moeten samen nog 5 bevallingen doen. Dat wordt overwerken…

Omdat we al heel veel gewerkt hebben, is er van tripjes en site-seeing nog niet veel in huis gekomen. Dus zijn we nu volop aan het plannen voor wat we allemaal in Kinshasa kunnen doen: naar de dierentuin ( eindelijk die nijlpaarden zien), de marktjes aflopen voor souvenirs, een fuifke meepikken…

We zijn hier nog wel een dikke week in Vanga, toch hebben we al minstens 3 maal onze valies gepakt, herpakt, geschikt en herstoken. Niet alleen omdat ons verblijf hier bijna ten einde is, ook om te checken of we wel binnen de limiet van de 20 kg blijven voor onze tussenvlucht. Zo hoeven we niets extra te betalen en kunnen we dat gespaard geld uitgeven aan iets leuks in Kin…

Het regenseizoen loopt hier op z’n einde. Dit merken we door het toenemend aantal fruitvliegskes op onze appelsienen (tis hier appelsienentijd), de waterton die sneller leeg is, zandbanken die te voorschijn komen in de Kwilu op plaatsen waar we vorige week amper nog konden staan, blaadjes die verkleuren in geel, rood en paars…

Zonet zijn we gaan volleyballen met onze collega-stagiaires van het ITM en frère Gustav. Het verliep nogal op z’n Congolees: veel te warm, weinig regels, veel gediscussieer over of de bal nu binnen of buiten is, spelen om te spelen en niet om te winnen,… We hebben veel gezweet maar er ook zeker en vast van genoten.

Quotes van de week:

- Droogseizoen, mijn gat.

- als ge geld wilt, dan kunt ge den boom in kruipen, plukt u ne papaja en misschien willen we daar wel geld aan geven.

- à Zaventen avec Zinedine Zidane et Céline Dijon… au chaussée de Waaavre…. Jancequinze Yasmin… okééé….

Heel veel zwoele en plakkerige zoenen want tis hier terug HEET.

Stéfan en Yanine

Zo

Dag 55
(nog 35 dagen... dat begint te korten)

Het regent weer...( regenseizoen noemen ze dat hier)
dus kunnen we een verhaaltje schrijven.

Deze week hebben we goed gegeten en gedronken (3 maal spaghetti, bonen, worst, chocoladefondue met zelf geïmproviseerde chocoladesaus(chocolade is hier heel zeldzaam), zelfgemaakte choco, ananas en banaan, cake met banaan, chocoladecake, witte wijn, versgeperst appelsiensap door stefances hand,... en dit niet alleen omwille van Yasmins verjaardag eerder deze week maar omdat het feestweek is. (dit hebben we zelf geïntroduceerd) Omdat feestjes hier niet georganiseerd worden en wij nood hadden om een danske te placeren hebben we dan maar gefuift met z'n tweetjes op de beste fuifschijven van de computer (met dank aan Tom) de dansmoves hebben we van de plaatselijke locals overgenomen (een demostratie krijgt u zeker en vast later) Enkele dansmoves heten als volgt: de gekke coco, de zizi, the six months pregnant male doctor,...

We raken het hier ondertussen al een beetje gewoon... Zo hebben we ons haar al laten ‘tressen' (bij de een blijft het al wat langer zitten dan bij de ander (raad maar eens wie het het langst volhoudt en wie er het meest (eerst) op de leeuwenkoning lijkt)), we hebben al 2 adressen waar we wekelijks mee aan de tafel kunnen schuiven en waar ze ‘Europese' gerechten serveren (niet slecht), ons huis ziet er al echt als ONS huis uit (onze spullen liggen overal verspreid : that's the way we like it.), de bevallingen vorderen (samen hebben we er al 14 in Vanga gedaan: Yasmin al 8 (nog 10), Stefanie al 6.(nog 6)) , we weten de bron al zijn (zo we kunnen op 20 min heen en terug zijn met 10 liter water: ook niet slecht voor de conditie), en ...

We maken het hier goed, maar we missen België wel een beetje.
We kijken al uit naar een starbuckskoffie van op de luchthaven van Zaventem.

Iets meer verfrissende zoenen
(door de regen he)

Les ‘Zole nkento mundele'

Ps1: Stefanie raakt moeilijk gewend aan haar nieuwe geur.
Ps2: Yasmin heeft ‘m graag intens...
(dit gaat over iets helemaal anders... haar royco minute soup, de snelle groentepause)

Van in Vanga nu...

Dag 45

Oei… al bijna een maand geleden dat we nog iets van ons hebben laten horen!
En er is nochtans veel gebeurd ondertussen…
Ja, waar moeten we beginnen!...

In het kort wat er allemaal gebeurt is (niet chronologisch) sinds de vorige keer:
- We zijn nog vaak op zondag naar de kerk gegaan.
- Bij de zusters gaan eten.
- Naar het weeshuis gegaan en daar een doos vol leuke verrassingen voor de kids gaan afgeven.
- Dit hebben we ook gedaan voor het kleuterschooltje bij het ziekenhuis en op het Centre Père-Damien.
- Ongeveer 11u op onze stagepunten gewacht…!
- Spelletjes gespeeld in het Kikongo (zalig!)
- Naar de markt geweest. (om sletsen en bananen te kopen)
- Gaan pootjebaden in de Kwilu… (+ ze spelen hier tamtam op het water!)
- Artsen Zonder Vakantie is naar Djuma gekomen.
- Een boottochtje op de Kwilu (samen met de mensen van AZV… toerisme in Djuma)
- Zeker 3 keer gepland om naar de voetbal te gaan kijken en geen enkele keer geweest… Ze hebben wel de Cup gewonnen! Leve RDC!!
- Gefeest met apenootjes, beignets en Cola
- Vrouwendag gevierd met alle andere vrouwen
- Gezocht naar ‘wilde dieren’ (niet gevonden… misschien meer geluk in Vanga)
- Niet verhuisd naar onze villa bij het ziekenhuis…
- Genoten van prachtige (rode) zonsondergangen…
- Van op het toilet naar de sterren gekeken.
- Verlangen naar elektriciteit, internet, films, chips, ijsjes, cola, terraskes doen, shoppen (de schuld van de Flair!), zonnen (ja… het is hier gewoon te heet om te zonnen en bikini’s zijn hier not-done), zwemmen, liefde, zoenen, gsm-bereik (maar als je op de juiste kant van de helling staat…), lasagne, pizza, fuiven (dansen in de kerk is toch niet hetzelfde…),…
- Gemerkt dat de Belgische orde en striktheid echt nog wel z’n voordelen heeft.
- Gelachen met plaatselijke inside-jokes: “Roos gestrept”, “Geel bloezeke”, “ça c’est bien ça, ça c’est superbe…”, “Ik zen hier precies diene zen hol aant plamuren.”, “huh, is da nu ne Mexicaan?”, “Et è, want ge weet niet wie u eten zal”,…
- …
- Beslist om naar Vanga te gaan:

We zitten ondertussen al 6 dagen in Vanga. Dat is een dorp op 65km van Djuma. Dit omdat we in Djuma echt niet genoeg normale bevallingen konden doen. Het ziekenhuis is hier een pakske groter en volgens het geboorteboek zullen we hier ook meer werk hebben.
We hebben nu 4 dagen gewerkt en elk al twee bevalling gedaan. Van ons mogen dat er nog VEEL meer zijn.
We zijn hier nog niet zo heel lang, dus we hebben nog niet zo veel van Vanga gezien. Daarom dus nog geen foto’s om online te zetten. Zaterdag hebben we wel een wandeling gemaakt en het is hier prachtig!

Groetjes,
van ons

Dag 12

Niet zo lang geleden zijn we er dan toch in geslaagd om ons (al lang geschreven verhaal) online te krijgen.

Maar dat we nu al opeens 7 dagen verder zijn, is misschien ook wel een goed teken. We hebben al veel gewerkt in het ziekenhuis (zeg maar: elke dag) en al een paar bevallingen gedaan (Yasmin al 2: baby Ester en baby (moet nog een naam krijgen van de papa) en Stefanie 1: Stien (een mixke van onze namen). Ze doen hier ook op dinsdag en vrijdag raadpleging en als alle vrouwen die op die dagen al langs gekomen zijn (en dat zijn er veel...) nog gaan bevallen als wij hier zijn, dan zijn we gesetteld... (Er zitten ook een drie tal vrouwen al zeker een week te wachten om te bevallen (omdat ze niet dichtbij wonen) haha!) Laat maar komen die bevallingen, wij zijn er klaar voor!!!

Ons Kikongo gaat er nog altijd op vooruit... We hebben zelfs al raadplegingen in het Kikongo gedaan (of toch geprobeerd), met ons vertalingenlijstje erbij. De zinnetjes zeggen (vragen stellen) gaat en als ze antwoorden met 've' of 'e' komt het allemaal in orde, maar als ze meer wilen zeggen, dan hebben we toch nog een tolk nodig.

Morgen hebben we een vrij dagje en kunnen we voor het eerst sinds ongeveer 2 weken later dan 6u 's ochtends opstaan. Daar kijken we al laaaaang naar uit. HMMM pitten!!

We zijn wel benieuwd waar we morgennamiddag gaan belanden, want een van de dokters (directeur médecin) heeft een tripje voor ons gepland. Haha, eigenlijk moeten we in de namiddag werken... op alle interessante voorstellen 'Oui bien sûre' zeggen, dan maken we nog is iets mee...

Woendag wordt 's ochtends de buitenkant van het ziekenhuis door het personeel onder handen genomen. Wij hebben de bijeengeveegde blaadjes helpen wegrijden met de kruiwagen. Stel je voor...

Bijna elke ochtend is er ook een réunion of een les (tussen 7u30 en 8u). Réunions in het Kikongo bijwonen elke ochtend is ook een speciale ervaring... (haha, wij begrijpen niks van die discussies).

We worden hier nog altijd super goed gesoigneerd. We worden zelfs in het ziekenhuis als stagaires wat verwend tov de andere stagairs: pause tijdens de middag (dat bestaan hier niet, ze eten hier ook niet 's middags, en ze plassen hier precies nooit...?), krijgen koekjes van de vroedvrouwen, mogen gratis op internet... Soms zeggen we wel dat we dat liever niet willen, omdat we hier toch lang zijn en hier echt op stage komen. We vinden het niet nodig om privileges te krijgen, maar een pause en wat internetten zullen we niet afslaan!

We hebben net nog een cadeau gekregen van een van de mensen die hier in de buurt wonen. Kokosnoten en een gigantische tros bananen. Dat wordt smullen!!

Zo, onze computer gaat uitvallen, dus gaan we het hierbij laten. Via onze ouders (hebben we gezien op de site) komen jullie ook vanalles en nog wat te weten.

Mkokila Ya Mbote!!

(ofwel: goede avond!!)

Dikke zoenen Yasmin en Stefanie (Setfanie volgens de locals...)

aangekomen in Djuma

Volgend tekstje hebben we enkele dagen geleden geschrevenmaar hebben we nu pas op he net gekregen. We bespreken hier dag 3 4 en 5 van onze reis

DJUMA!

Onze eerste les Kikongo van Mama Tela, Mama Edmée en Papa Kianfu (en ook een paar kids van hier) hebben we achter de rug. We leerden al een paar basics zoals: Mbote (hallo), ve (nee), inga (ja), Mama mwisa mwana mabele. (mama, geef je kindje de borst.) en Zina na mono... (Ik heet ...).

Na een vlekkeloze en prachtige vlucht vanuit Kinshasa landden we in Vanga (na 2 tussenstops...). De jeep van het ziekenhuis (die al bijna helemaal volgeladen was (en onze spullen moesten er dan nog bij)) kwam net aangereden toen we van het ‘speciale' toilet op het vliegveldje (echt letterlijk een veldje) kwamen. Nadat we geregistreerd waren bij de DGM, stapten we vol goede moed in de jeep, waar we gezellig met z'n achten op plaats voor vijf man kropen. Er was geen deur opzij, dus kwam er wat klim en klauterwerkt aan te pas. Tel daarbij een temperatuur van ongeveer 30°C op en je krijgt een rijdende sauna. Door de hevige regen van de vorige nacht (jaja het is hier regenseizoen dus: extra warm en zo nu en dan eens een stevige stortbui...) lagen de wegen er nog hobbeliger bij dan anders. Op een gegeven moment hebben we zelfs een stukje achter de jeep gewandeld en hebben ze met schoppen zand in putten moeten gooien om verder te kunnen. Na een rit van ongeveer 2 uur en 30 minuten (en dat voor maar 72 km!!) kwamen we aan bij de Kwilu. De rivier die we met een overzetboot (die ze hier Bac noemen) over moesten om in Djuma te geraken. We hebben toen geen foto genomen van het mooie uitzicht over de Kwilu, maar die nemen we zeker op de terugweg. Echt een van de mooiste en indrukwekkendste dingen die we ooit gezien hebben... Na dit kleine vaartje waren we aangekomen in Djuma Port, nog een klein ritje tot aan het Ziekenhuis en de reis is fini!

We hadden in ons hoofd dat we, aangekomen in Djuma, meteen naar Edmée zouden gaan om daar wat te rusten en een kleine rondleiding te krijgen in het dorpje. In plaats daarvan werden we met de jeep afgezet bij het huisje waar AZV (artsen zonder vakantie), waar opeens heel het ziekenhuis ons kwam bezoeken en kregen we na een douche een rondleiding door onze toekomstige villa in opbouw. Wij dachten dat ze voor ons een klein huisje aan het opknappen waren, maar wat ze voor ons aan het opknappen waren bleek een oud huis te zijn geweest van een Belgische dokter. Yasmin zei zelfs: 'Dit ‘huisje' is zeker twee keer groter dan mijn huis thuis!'. Onze aankomst in Djuma was heel overdonderend... Gelukkig zijn we de dag erna rond 15:00u eindelijk (nadat we de rest van de dag mensen over de vloer kregen die vanalles en nog wat kwamen vertellen en regelen en nadat we de hele dag gewacht hadden om afspraken te maken voor onze stage) naar het huisje van Edmée kunnen vertrekken.

Nu begint alles zo een beetje duidelijk te worden en kunnen we rustig genieten en ondergaan...

We hebben vandaag de eerste keer ‘meegelopen' op de verloskamer en materniteit. Eerste indrukken: het materiaal wordt erg aandacht en traag voorbereid, de verzorgingen gebeuren écht in fases (eerst fiches nemen, dan namen afroepen en fiches op de bedden leggen, dan alle paramaters nemen (enkel bloeddruk en temperatuur (vroedkundige paramaters???) en dan kwamen alle moeders een voor een naar de verloskamer met hun baby waar de hoofdvroedvrouw de navelverzorging deed (terwijl wij met 8 (4 stagairs, 2 studenten dokter en wij) toekeken hoe het moest...)). Daarna hebben we nog vanalle nieuwe dingen gezien: een vermoedelijke vulvaspoeling, bloedtranfusie, IV-medicatie bij een prematuurtje,.... Al een bewogen dag, terwijl we eigenlijk vandaag nog niet moesten werken en morgen pas echt van start en onze uren krijgen.

Er zitten hier miljoenen beestjes, onze beten kunnen we niet meer tellen, ongeacht massaal aanbrengen van Deet, gebuik van muskietennet en ...

Stefanie heeft al 2 lelijke wondes en Yasmin heeft al last van zonne-allergie (haha, Afrika, strak plan!) en vermoedelijke stof-allergie (of is ze verkouden?)...

Dikke zoenen!!

Als we dit een van deze online krijgen tenminste...

Ps: als we niet zo snel meer dingen online zetten: jullie moeten je geen zorgen maken, ze zorgen hier (zelfs een beetje té) goed voor ons.

In Kinshasa...

Het is hier nog steeds warm,
maar overdag zien we meer dan ’s nachts dus een verslagje:

We zijn op expeditie geweest doorheen de procure… zie foto’s!

We leren zeggen: “C’est pour plus tard”: Dit is tot nu toe onze belangrijkste zin! Mensen leren afschepen is blijkbaar een skill die je hier onder de knie moet hebben, wordt een leerdoel!

We zijn gaan shoppen in de supermarché: Allemaal vlaamse productjes met nederlandstalige opschriften, dat kan niet slecht zijn! (van senseopads tot lays sensations en van nivea after sun tot confituur van tante Eliane)

’t Eten is hier best OK! Zo hebben we vandaag iets nieuws leren kennen: een vrucht waarvan de naam ons nog steeds onbekend is, mango stervrucht of zoiets ! het smaakte naar een combinatie van banaan en mandarijntjes, HEERLIJK. Je krijgt er wel paarse handen van, maar dat nemen we er met plezier bij.

Onze nieuwe vrienden (nen Italiaan, nen Amerikaan en twee Congolezen) laten ons Kinshasa zien: We dachten dat we een rustige rondleiding gingen krijgen doorheen Kinshasa city maar niets was minder waar. We werden eerst en vooral weggetrokken van onze taak die we aan het doen waren, nl betalen van ons verblijf. Met 4 op een leren mini achterbankje gepropt met 30° en meer is geen lachertje! We hobbelden doorheen wat straten en kwamen terecht in een iets sjiekere buurt. We stopten bij het huisje van wat later een megabekende en populaire radio- en tv-maker bleek te zijn. (vriend van papa wemba…) Helaas waren we hier niet op voorhand van op de hoogte waardoor we er wat apathisch en vermoeid bijzaten. We denken dat de deal in orde is gekomen!

Toen dachten we dat we terug naar de procure gingen, maar wederom was niets minder waar! We stopten voor een farmacie (man man daar hebben ze er meer dan genoeg van!) Daar ging onze Italiaan en ene Congolees inkopen doen. Waren ze ziek? Nee hoor, ze gingen niet voor zichzelf shoppen maar voor een straatjongen die we later zouden ontmoeten. Maar wat we toen nog niet wisten, en nu wel, is dat we die medicatie ook nog gingen afgeven aan het ziekenhuis waar die jongen verzorgd moest worden. (Hij had nl al 3 jaar een gebroken been)

Bij het vallen van de avond keerde we weer naar onze vertrouwde omgeving. Deze terugreis was ook een ervaring op zich. Allemaal mensjes op de straat, overal knipperende auto’s, lekker geurend eten dat live op straat wordt klaargemaakt, auto’s waarvoor je net op tijd kan wegspringen, geen verkeerslichten (hoe doen ze het toch? Overdag zijn er wel agenten die het verkeer regelen),… een ambiance die we wel weten te appreciëren, maar toch blijft alles spannend en nieuw…!

Stefanie heeft poedermelk getest: viel best mee.

En dan nu nog de mop van de dag:

(verteld door onze nieuwe Italiaanse vriend Ricardo (Roberto volgens Stefanie… ai!), verteld in het Frans met een Italiaans sausje erover)

->Twee vampieren zitten aan de toog van hun stamkroeg. Vraagt de barman: “En wa zal t zijn? Warm bloed of koud bloed…”. De ene vampier besteld een glaasje warm bloed. “En wa zal’t voor u zijn meneer?”.

Antwoordt de andere vampier: “Doe mij maar gewoon warm water, ik ga voor een thee-tje”. Waarop hij een bebloed tamponnetje uit zijn borstzakje haalt, dat hij in zijn tas begint te soppen…

(Ja, oke, in't echt klinkt de mop vast beter...)

Weer veel zwoele zoenen (want blijkbaar wordt het hier vanaf 18uur nog een beetje warmer…) uit Kinshasa!

ps: als we vanaf morgen minder laten weten, is het omdat we nog op zoek zijn naar internet of gsm-verbinding...

Onderweg...

Na 2 uur vertraging (problemen aan één van de motors) zijn we eindelijk opgestegen (om ongeveer 11u30). Nu, ongeveer 13 uur later, zitten we in de Congolese hoofdstad. Hier gaan we maar één dag blijven en daarna vertrekken we richting Djuma, ons eindstation.

Eerste indrukken:
28°C... warm... zwoel zenne...
Weinig verlichting (dus hoe Kinshasa eruit ziet? Geen idee), maar wel veel volk op straat
Kleurrijke kleding, lampjes, reclameborden,... Palmbomen!!
Goed dat er iemand ons kwam ophalen aan de luchthaven. Anders waren we vast verloren geweest...
Veel ziekenhuizen op één weg...

Tot nu toe ging alles vlot! Yes!
De mensen kunnen Frans. Wij ook. Gelukkig maar.
Nu straks proberen te slapen in deze hitte en onder ons muggennetje en morgen meer...

Zwoele zoenen uit ‘de Congo'